TİHV olarak yürüttüğümüz çalışmalar bizlere, işkence mağdurları ve yakınlarının tek beklentilerinin tedavi ve rehabilitasyon olmadığını ve aslında temel beklentilerinin işkenceden sorumlu olanların cezalandırılması ve adaletin sağlanması olduğunu göstermiştir. Sorumluların cezalandırılması, bir yandan mağdurların zarar gören fiziki – sosyal ve özellikle de ruhsal dünyasını onarıcı bir etki yaratırken diğer yandan da işkence faillerini caydırıcı, işkenceyi önleyici sonuç doğuran bir olgudur.
Ancak ülkemizde, işkence mağdurlarının yürüttüğü hak arama mücadelesi yeni bir travma nedeni olabilmektedir. Yaşadıklarını dinleyebilecek, daha da önemlisi anlattıklarına inanacak yargı mercilerinin olmaması ve işkencenin ispatlanmasındaki güçlükler, mağdurlarda var olan çaresizlik ve güvensizlik duygularını güçlendirebilmekte, dolayısıyla da rehabilitasyon sürecinin uzaması ve hatta başarısız kalması sonucunu doğurabilmektedir.
TİHV bu tespit ve gerçeklikten yola çıkarak, işkence mağdurlarına tedavi hizmetinin yanı sıra hukuksal yardım da sağlamaktadır.
Bu rapor, tedavi hizmeti ve hukuksal yardım verilen mağdurlarla ilgili yürütülen soruşturma/dava konusu olaylardan yola çıkarak, Türkiye’deki işkence gerçeğinin başka bir perspektiften anlatılmasını amaçlamaktadır. Raporun “işkence karakolda yapılır”, “suçu olana yapılır” ve tabii ki “işkence münferittir” diye özetlenebilecek zihinsel ön kabulleri somut olaylar ve dosya bilgileri üzerinden sorgulama olanağı sunması da diğer bir amacımızdır.
***
İşkencenin Önlenmesinde Yerine Getirilmeyen Yükümlülükler – TİHV’in Hukuk Destek Çalışmaları Işığında İşkencenin Önlenmesinde Devletin Yerine Getirmesi Gereken Yükümlülüklerin Değerlendirmesi’ni indirmek için tıklayınız.